First days in Sydney

Het voelt heel raar om ineens weer in het Nederlads te schrijven nu. De afgelopen dagen waren enorm gevuld met Engels praten, maar ook met veel meer dan dat. Eigelijk was alles wat ik gedaan heb geweldig, maar uitputtend. De vlucht, om maar mee te beginen, was erg lang voor mijn benen, billen en voor mijn geest. De verandering in tijdzones werkt ookniet erg mee natuurlijk. Gelukkig ging alles met etrekking tot de vlucht in het algemeen goed. Geen vertragingen, geen aaghoudigen door douane-mensen en we konden zelfs stoelen naast elkaar krijgen met de andere mensen van activity interational. Gelijk bij binnenkomst in Australie werd het verschil in hartelijkheid tussen Australiers en Nederlanders al duidelijk. Bij de paspoortcontrole zat een vriedelijk lachende man te wachten. In plaats van het standaard rijtje: 'wat kom je doen, hoelang blijf je en heb je gevaarlijke spullen bij je' kregen we vragen over hoe de reis was gegaan, waar we allemaal naar toe wouden gaan en hoe het met ons ging. Naast het feit dat het buiten rond de 28 graden was, droeg dit enorm mee aan de goede stemming die ik gelijk kreeg van Australie.
In sydney aagekomen heb ik eigenlijk (samen met mijn part-time reisgenootjes) het gebruikelijke gedaan. We zijn naar de Harbour Bridge geweest, hebben het opera house gezien en zijn naar Bondi Beach geweest. Daarnaast hebben we ook wat 'iets meer ongebruikelijke maar ik weet zeker dat nog veel meer toeriste het doen' dingen gedaan. We hebben een wandeling gemaatk (ja, klinkt saai) van Bondi Beach langs ongeveer 5 andere stranden naar Coogee Beach (Iets minder saai nu, toch?). Prachtige uitzichten, flinke klimmen en een koele duik op het einde. Zeker aan te raden als je ooit in sydney bent.
De minst slimme beslissingvan de tijd in sydney is waarschijnlijk die avod de beslissing geweest om uit te gan. Moe en verrd kwamen we aan in het cafe wat gelukkig op rolafstand van ons hostel was. Na wat bier (wat absurd duur is hier, 6 dollar voor een glas is goedkoop) kwame we wat echte australiers tegen. Die hebben ons geleerd hoe je op z'n echt Austrlisch hallo zegt. Dit kwam goed van pas, aangezien we bij verschillende ontmoetingen (zoals aan de kassa bij de supermarkt) ons al afvroegen wat er ins hemelsnaam werd gezegd en wat we erop moesten antwoorden. Even een lesje voor de thuisblijvers: als je ooit een echt Aussie tegenkomt, probeer hem eens te begroete met: g'day mate (alom bekend door Steve Erwin) how-ya-ga'in (dit is phonetisch natuurlijk). letterlijk iedere echte australier begroet je zo hier.
Maar dit was even een zijpad: door het lesje australisch waren we pas om 4 uur weer terug bij het hostel. Normaal niet zo erg, maar het feit dat we de volgende dag om 5 over 10 de trein naar Tamworth moesten heben maakte het lichtelijk problematisch. Daarnaast moest ik ook nog wat spullen inpakken, wat het nog erger maakte. Maar de regelrechte ramp ontstond toen Nathalie om half 10 nog niet gesignaleerd was (we hadden aparte kamers). Er werd ook niet gereageerd op kloppen op de deur, dus onze laatste optie was naar de receptie te gaan, waar de receptioniste zo vriendelijk was haar wakker te gan maken (weer zo'n teken van de ubervriendelijkheid hier). Wat me trouwens weer even een zijpad doet inslaan. Nog een voorbeeldje van de enorm vriendelijke australiers: ik sta op straat in sydney naar een kaart te kijken om een straat te vinden waar we een presentatie krijgen over werk in Austrlie. Er komt ineens een jongen naar me toe die eigenlijk straatverkoper/donateurs aan het werven is. in plaats van te vragen of ik iets wil kopen of donateur wil worden of iets in die richting vraagt hij doodnormaal: where do you need to go, can i help you? Niks geen interesse in mijn geld, pure behulpzaamheid was het. Maar afijn, terug naar de trein die ondertussen over een kwartier vertrok. met een pckpack van zo'n 12 kilo op mijn rug en een kleiner rugzakje op mijn buik was het sprinten naar de trein. In het station bleek dat we het hele station door moesten voor ons spoor, in 7 minuten. Ik ben lang niet meer zo buiten adem geweest als op het moment dat we op het perron arriveerden. dat deden we overigens op hetzelfde moment als de trein, die daarna nog een kwartier heeft stilgestaan. Eigenlijk onodig veel inspanning en stress dus MAAR we hadden het gehaald. De treinreis naar Tamworth durde lang maar werd gemakkelijker gemaakt door het prachtige landschap waar we langskwamen, wat dutjes en Sue. Sue zat naast me in de trein, was een vrouwtje van een jaar of 80 en was ontzettend lief en spraakzaam. Ze heeft yren zitten vertellen over haar eigen wereldreis toen ze nog jong was (ook naar Nederland!) Maar heeft ook aandachtig geluisterd naar de verhalen van Nathalie (die voor ons zat) en mij. Op het eind van de reis heben we haar adres gekregen, en als we in de buurt zijn moeten we zeker langskomen en hebben we een slaapplek.
En toen waren we in Tamworth, klaar voor het volgende avontuur.