Laatste weken en weer terug (beter laat dan nooit)

Ik speel eigenlijk een beetje vals nu: ik zit thuis op de bank op mijn laptop te typen, niet echt hoe het hoort dus... Ik zou kunnen liegen en zeggen dat ik dit al lang had geschreven toen ik nog in Australië zat en de kans niet heb gekregen het uit te typen, maar dat doe ik niet. Wel ga ik nog vertellen over hoe het mijn laatste weken in Australië nog geweest is, wat voor herinneringen ik er nog bij hebben gemaakt die mijn afscheid nog moeilijker maakte.
Goed, ik geloof dat ik ergens net voor het campdraftweekend mijn laatste verhaal heb geschreven. Campdraft was heel leuk om een keer mee te maken maar werd op de derde dag een beetje saai voor mensen zoals wij die niet meededen. Wat de deelnemers moesten doen was eigenlijk een behendigheidsproef op hun paard: ze moesten eerst in een kleine kraal een koe afscheiden van een groepje van ongeveer 10 koeien. Voor extra punten moesten ze deze koe zo lang mogelijk van de rest gescheiden houden, waarna ze zelf het signaal moesten geven om het hek geopend te laten worden. zodra de koe uit de kleine kraal in de enorme arena was gekomen was het de bedoeling om deze zo snel mogelijk om twee tonnen te laten rennen in een grote 8-vorm en daarna door twee poortjes heen. De snelheid waarbij dit gedaan werd was ongelofelijk, het leek vaak alsof het paard en ruiter bijna plat op de grond lagen. Spectaculair om te zien, en toen er kinderen van minder dan de helft van mijn leeftijd meededen en het bijna net zo goed deden als de volwassenen kreeg ik toch wel enigszins een minderwaardigheidsgevoel.
Tijdens de gehele campdraft sliepen we met zn allen op het terrein van June's huis (de vrouw van mijn supervisor Chris) in een grote tent. Tijdens dit weekend is ook het befaamde bezemverhaal gebeurd, voor de meeste van de lezers waarschijnlijk al wel bekend maar toch wel het vertellen waard.
Na de rodeo, die elk jaar s'avonds word gegeven en steeds veel bezoekers trekt werd er een feest gegeven op het campdraft terrein. Voor ons allemaal weer de eerste keer in aanraking met alcohol sinds zo'n anderhalve maand, dus er werd flink gedronken. Toen het tijd was om weer terug te gaan naar onze tent moesten we vanaf het campdraftterrein terug naar June's huis lopen, wat ongeveer een kwartier lopen was. De toch naar het huis was niet geheel zonder gevaren: Camooweal is een dorpje waar maximaal 100 huizen staan, alleen de hoofdstraat is minimaal verlicht en een groot deel van het dorp bestaat uit grasvelden met overal gaten en kuilen. De snelste weg om terug bij de tent te komen liep eerst een stukje langs de hoofdstraat, waar Stewie besloot een bezem mee te nemen die op de stoep stond (gewoonte van hem om iets mee te nemen als hij dronken is, normaal zijn het verkeersborden). Vervolgens konden we een flink stuk afsnijden als we door een van de grasvelden liepen, wat we daarom ook deden. Stewie kon nog niet helemaal met zijn bezem overweg en had daarom een kleine achterstand opgelopen op de rest van ons. Op een gegeven moment galmt de kreet 'I'm forrest-gumping' over het verlaten veld en nog geen 5 seconden later hoor ik een klap, een plof en gegiechel. Daarna kwam 'aaauw guys, I think im bleeding' en toen vond ik het wel tijd om even te gaan kijken wat er aan de hand was. Uitslag van het probleem: Stewie had verloren tijdens een bezemgevecht. Tijdens zijn forrest-gumping (rennen zoals forrest gump het doet) was zijn bezem in een gat in de grond blijven steken, maar Stewie was gewoon doorgerend terwijl de bezem vol tegen zijn neus aanklapte. Veel bloed, veel pijn (de volgende morgen) maar niks ernstigs, en achteraf een verhaal waar ik nog steeds van om kan vallen van het lachen.
Andere bijzondere dingen die zijn gebeurd net voor/tijdens/na campdraft:
- lekke band gereden met de auto van mn baas, tijdens de 3 kwartier die het duurde om de band te vervangen geen levende ziel langsgekomen op de weg
- voor het eerst in mijn leven een blaastest gedaan, gelukkig vol geslaagd
- een puppie bij June thuis gered die door haar moeder niet gevoed kon worden, door flessenmelk heeft ze het uiteindelijk gehaald.

Ik ben blij dat ik een reisdagboek heb bijgehouden, zo kan ik me namelijk weer goed herinneren dat ik na de campdraft nog een mob heb gemusterd van 1300 koeien, in Lloyds auto terug moest rijden vanaf Mt Isa en daarbij een kangaroe heb doodgereden, op Lloyds paard in volle rengalop door de prikkelstruiken achter een koe aan heb gezeten, bijna dood ben geplet door een gestoorde koe in de yard en 4 koeien in kleine stukjes gesneden heb om het vlees te vergiftigen en met een klein vliegtuigje te verspreiden over heel Lloyds land (tegen de wilde honden). Al met al heb ik dus flink wat avonturen meegemaakt terwijl ik voor Lloyd werkte en ik heb er ook totaal geen spijt van dat ik er ben gaan werken. Bij afscheid vertelde Lloyd me dat ik altijd terug welkom ben, wat een goede afsluiter was van de periode van werk daar.

Na Cas achter gelaten te hebben (klinkt heel cru, maar hij wilde het toch echt zelf) op Thorntonia station ben ik met Lucy, Doug en Stewie teruggereisd naar de woonplaats van deze laatste twee: Melbourne. Dit was mijn laatste echte week in Australië en die heb ik, met ontzettend veel hulp van Doug, Stewie en Lucy helemaal fantastisch gemaakt. We zijn onder andere naar een nagebouwd koloniaal dorpje geweest waar je nog naar echt goud kon zoeken, zijn bij een wildlife sanctuary geweest en hebben de kleinste pinguïns ter wereld gezien in hun natuurlijke omgeving. Veel gezellige dingen gedaan met de mensen waar ik met zekerheid van kan zeggen dat het vrienden voor het leven zijn. Het afscheid wat ik had toen ik na een week door moest naar Perth omdat mijn vlucht naar huis vanaf daar vertrok was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. De volgende 2 dagen in Perth voelde ik me zo verschrikkelijk dat ik nauwelijks mijn hostelkamer afgekomen ben, het was in Perth gewoon wachten op mijn vlucht naar huis (wat ik achteraf gezien erg jammer vind, heb namelijk bijna niks meer van Perth gezien).

Nu ik er zo op terugkijk, mezelf vergelijk met de persoon die ik voor en na Australië was kan ik wel stellen dat het een levensveranderende gebeurtenis was. Ik ben zeker niet een heel ander persoon geworden, ik ben eerder méér mezelf geworden. Mensen om me heen zullen het misschien gemerkt hebben, of misschien ook wel niet, maar ik ben nog elke minuut blij dat ik de keuze heb gemaakt om te gaan.